Σκέφτηκες ποτέ πώς θα ήταν η ζωή μας αν δεν δίναμε στα πάντα ένα χαρακτηρισμό?
χαρακτηρίζω < αρχαία ελληνική χαρακτήρ + -ίζω < χαράσσω
χαρακτηρίζω = εντάσσω κάποιον ή κάτι σε μια κατηγορία βάσει κάποιων ιδιαίτερων γνωρισμάτων ή ιδιοτήτων του, τον διακρίνω, τον ξεχωρίζω από άλλους.
Η λέξη από μόνη της μας δείχνει ότι η επιλογή να δίνουμε χαρακτηρισμούς σχίζει, χαράζει, οξύνει, δημιουργεί μια σχετικά βαθιά τομή στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πάντα γύρω μας!
Δίνοντας χαρακτήρα στο χρόνο όχι μόνο εντάξαμε τον φόβο του θανάτου αλλά κάναμε και την ζωή μας αγώνα δρόμου να προλάβουμε τον χρόνο! Χαρακτηρίζοντας τον γείτονα «περίεργο» ή τον φίλο «αχάριστο» τον διακρίναμε ως ακατάλληλο!
Photo Melissa Askew by unsplash.com
Σε είπανε μάνα και αδερφή αλλα…
«Όποιος κάνει το θέλημα του Πατέρα μου που βρίσκεται στους ουρανούς, αυτός είναι αδελφός και αδελφή και μητέρα μου» (Κατά Ματθαίο 12:50).
Δώσαμε όνομα στην γη και πολεμήσαμε για να την κατακτήσουμε! Εντάξαμε τα σύνορα και χωρίσαμε το ανθρώπινο είδος! Μα ξεχάσαμε ότι η αγάπη, ο Θεός, σύνορα δεν βλέπει, ετικέτες δεν γνωρίζει… νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων!
Προς Εφεσίους 6:9
Καὶ οἱ κύριοι τὰ αὐτὰ ποιεῖτε πρὸς αὐτούς, ἀνιέντες τὴν ἀπειλήν, εἰδότες ὅτι καὶ ὑμῶν αὐτῶν ὁ Κύριός ἐστιν ἐν οὐρανοῖς, καὶ προσωποληψία οὐκ ἔστι παρ᾿ αὐτῷ.
[μετ.] Κι εσείς, οι κύριοι, παρόμοια να φέρεστε προς τους δούλους. Αφήστε κατά μέρος τις απειλές. Να ξέρετε καλά ότι ο δικός σας Κύριος είναι στους ουρανούς· και αυτός δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε πρόσωπα.
Προς Ρωμαίους 2:11
οὐ γὰρ ἔστι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ.
Ο Χριστός πάντα μιλά για την αγάπη, αυτή καθοδηγεί τα λόγια και τις πράξεις του γι’ αυτό και ο Θεός που ἀγάπη ἐστί… έχει τα δικά του κριτήρια, δεν θα ρωτήσει τους γνωστούς αν είσαι από καλή οικογένεια, ούτε τον ενδιαφέρει τι λέει ο κόσμος για σένα! Ξέρει καλύτερα απ’ όλους ποιος είσαι και τι κρύβεις στην καρδιά σου.
Αυτός ξέρει πραγματικά το "Έγώ ειμί" σου και την ουσία από την οποία είσαι πλασμένος!
Οὕτως ἔσονται οἱ ἔσχατοι πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι ἔσχατοι·
πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.
[μετ.] Έτσι θα βρεθούν οι τελευταίοι πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι.
Γιατί πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί».
Ο Θεός ορίζει τον μισθό του καθ’ ενός βασισμένος στα δικά του κριτήρια τα οποία δεν είναι ανθρώπινα και επιφανειακά. Θυσίασε τον Υιό του, όχι μόνο για τις αμαρτίες των πνευματικά αναστημένων, αλλά για όλο τον κόσμο.
Α' Ιωάννη 2:2
καὶ αὐτὸς ἱλασμός ἐστι περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περὶ τῶν ἡμετέρων δὲ μόνον,
ἀλλὰ καὶ περὶ ὅλου τοῦ κόσμου.
[μετ.] Αυτός θυσιάστηκε για να μας ελευθερώσει από τις αμαρτίες μας, και μάλιστα θυσιάστηκε όχι μόνο για τις δικές μας αμαρτίες, αλλά και όλου του κόσμου.
Επίσης, στους προς Εφεσίους 2 δεν μας λέει απλά ότι ο Θεός γκρέμισε τα τείχη που χώριζε τους Ιουδαίους και τους εθνικούς, αλλά μας εξηγεί ότι η αγάπη Του για όλους είναι τέτοια που δεν δικαιολογεί την υπερηφάνεια από τους καινούριους ανθρώπους, συγκεκριμένα στο 2:10 λέει:
«Είμαστε δημιούργημα του Θεού, ο οποίος δια του Ιησού Χριστού μάς έκανε καινούριους ανθρώπους, για να μπορούμε να κάνουμε καλά έργα, που τα προετοίμασε ο Θεός, για να είναι μ’ αυτά γεμάτη η ζωή μας.
Ας μην κρίνουμε τους ανθρώπους από τις ετικέτες, από την εξωτερική εμφάνιση, το παρελθόν τους, από τα πλούτη στην τσέπη ή από οποιαδήποτε χαρακτηρισμό έδωσε ο ανθρώπινος νους…».
Κατά Ματθαίο 7:1-2
«Μην κρίνετε τους συνανθρώπους σας, για να μη σας κρίνει κι εσάς ο Θεός.
Με το κριτήριο που κρίνετε θα κριθείτε, και με το μέτρο που μετράτε θα μετρηθείτε.
…μπορεί αυτός για τον οποίο μιλάς με χαρακτηρισμούς, να προσεύχεται για σένα κάθε μέρα, για αυτό λοιπόν:
Ιάκωβος 2:8
«Ν’ αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου…»
Κείμενο: Λαγγαδίτη Μαρία
Επιμέλεια κειμένου: Άντα Κυριαζη
Πηγή:
Comments